وقتی جهان تعطیل می‌شود، به معنای اینست که از نگاه آسمان ادامه روند زندگی پیشین مورد تائید آسمان نیست
و بشر باید تغییرات اساسی در نگرش، بینش، منش و روش خود ایجاد کند.
چون به اقتضای روند آفرینش، انسان در مسیر کمال خود به چیزهای دیگری نیاز دارد.
امسال اولین سال در تاریخ شناخته شده بشری بود که:
تمامی معابد، مساجد، کلیساها، کنیسه‌ها، صومعه‌ها، دیرها و بت کده‌ها بسته شده است!
پس این نشانه اینست که خدای واحدی، خدای همه ادیان است و دیگر این سبک عبادت را خوش ندارد.
برای اولین بار دیدیم که یک (تفکر) یا (یک دین) یا یک (قوم و قبیله) یا یک (کشور) نمی‌تواند بگوید فقط من و پیروانم،
یا من و اتباعم، من و هم‌زبانانم و ..
دیدیم که مرز با آن مفهومی که تمدن صنعتی برایمان ترسیم و تعریف کرده، یک دروغ بزرگ بود.
دیدیم که ما همگی تنها یک زمین و یک سیاره و یک فرصت داریم.
دیدیم که همه یک خدا داریم که سبک عبادت و نیایش ما را پذیرا نیست. دریافتیم که باد استغنای خداوند می‌وزد.
دیدیم که با حذف و قهر و نادیده گرفتن دیگری شانس زندگی و شادی خودمان و فرزندانمان را از بین می‌بریم.
پس باید برای همه خیر و خوشی و سلامتی بخواهیم، تا خودمان غرق خیر و خوشی و سلامتی باشیم.
باید برای همسایه‌گانمان نور آرزو کنیم تا حوالی خانه خودمان نیز روشن شود.
این بیماری نیست، بلکه بیداریست.
ویروس نیست، بلکه صوراسرافیل است.
ناپیدا و نادیدنی؛ شهر به شهر، کشور به کشور، اقلیم به اقلیم، جهان را درمی‌نوردد
و در صورش می‌دمد تا بیدار شوند، مردگانی که نامشان زندگان بود.
امسال بهار نداشتیم، تابستان هم نداشتیم،
بلکه به‌جای آنها رستاخیز داشتیم تا هشیارانه برخیزیم و طرحی نو در اندازیم
نظرات شما عزیزان:
تبادل لینک هوشمند 
<-PollName->
خبرنامه وب سایت: