و ندانند که حاصل ضرب ۱۱۴ در ۱۱۴ چه می شود،

و ندانند که آیا با پای چپ وارد دستشویی شوند یا با پای راست، هیچ چیزی از خلقت خداوند کم نمی‌شود؛ اما اگر آن‌ها زندگی کردن را، عشق ورزیدن را، عزت نفس را، تاب آوری و عدم پرخاشگری را تمرین نکنند، زندگی‌شان خالیِ خالی خواهد بود و بعد برای پر کردن جای این خالی‌ها، خیلی به خودشان و دیگران و طبیعت خسارت خواهند زد.

لطفاً برای بچه‌های ما شعر بخوانید، به آنها موسیقی بیاموزید، بگذارید با هم آواز بخوانند،

اجازه بدهید همه با هم فقط یک نقاشی بکشند تا همکاری را بیاموزند،

بگذارید وقتی خوابشان می‌آید بخوابند و وقتی مغزشان نمی‌کشد یاد نگیرند.

 لطفاً بچگی را از کودکان ما نگیرید اجازه بدهید خودشان ایمان بیاورند، فرصت ایمان آزادنه و آگاهانه را از آنان نگیرید، زبان‌شان را برای نقد، آزاد بگذارید و از وحشت آنچه شما مقدس می‌پندارید، به لکنت نیندازید بگذارید خودشان باشند و از اکنون نفاق و ریا را در آنها نهادینه نکنید.

اکنون که شما و ما و فرزندان ما همگی اسیر یک نظام آموزشی فرسوده هستیم، دست کم هوای همدیگر را داشته باشیم، نداشته‌ها و تنگناها و غم‌ها و عقده‌های خود را به کلاس‌ها نبریم.

شما را به خدا در کلاس‌های‌تان خدایی کنید، نه ناخدایی شاید خدا به شما و ما رحم کند و کودکان‌مان خوب تربیت شوند

داعشی ها فکر می کنند به بهشت میروند،

طالبان فکر می کنند به بهشت میروند،

القاعده فکر می کند ب بهشت میرود

مابقی گروهک های  نیابتی مسلمان در تمام دنیا فکر می کنند به بهشت میروند

بودایی ها فکر می کنند به بهشت میروند،

هندو ها فکر می کنند ب بهشت میروند

مسیحی ها فکر می کنند به بهشت می روند.

انسانها را به بردگی می گیرند  و زندانی می کنند فکر می کنند به بهشت میروند.

فکر می کنند اگر هفت مسلمان شیعه رو بکشند ب بهشت میروند

یهودی ها فکر می کند به بهشت میرود.

وهابی فکر می کند به بهشت میرود. .

هرکدام  بخاطر عقیده دیگران را می کشند و فکر می کنند به بهشت میروند.

یک انتحاری زنان و  مردان و کودکان بی گناه رامی کشد و فکر می کند به بهشت میرود.

این بهشت چقدر زشت و کریه خواهد بود وقتی که این جماعات در آن باشند.

این بهشت از جهنم هم بدتر هست ...

در جهان تنها يك فضيلت وجود دارد و آن آگاهي و خرد است، در جهان

تنها يك گناه بزرگ و نابخشودنی وجود دارد آن هم جهل و نادانی است

(زاده ۸ مهر ۱۲۶۹ تبریز -- درگذشته ۲۰ اسفند ۱۳۲۴ تهران) حقوقدان و نویسنده

سید احمد حکم‌آبادی که بعدها نام خانوادگی کسروی را برگزید، تاریخ‌نگار، زبان‌شناس، پژوهشگر، حقوقدان، وکیل، و استاد حقوق دانشگاه تهران بود.

او در حوزه‌های تاریخ، زبان‌شناسی، ادبیات، علوم دینی، روزنامه‌نگاری، وکالت، قضاوت و سیاست فعالیت داشت و بنیانگذار جنبشی سیاسی اجتماعی با هدف ساختن یک «هویت ایرانیِ سکولار» در ایران، موسوم به جنبش «پاک‌دینی» بود.

وی خواستار مبارزه با «واپس‌ماندگی فکری و علمی» و روشن‌گری در تمامی وجوه زندگانی بود و از آنچه «اوضاع زندگی، خرافه‌گرایی و آداب اجتماعی» مردم می‌دانست انتقاد داشت.

آثار او بالغ بر ۷۰ جلد کتاب به زبان‌های فارسی و عربی است که از مهم‌ترین آنها  می‌توان به دو کتاب تاریخ مشروطه ایران و تاریخ هجده ساله آذربایجان اشاره کرد. وی در کتاب آذری یا زبان باستان آذربایجان، برای نخستین‌بار این نظریه را مطرح کرد که زبان تاریخی منطقه آذربایجان، پیش از رایج‌شدن زبان ترکی آذربایجانی که مورخان از آن به‌نام «آذری» یاد کرده‌اند، زبانی از خانواده زبان‌های ایرانی بوده‌ که این نظریه امروز در میان دانشمندان به‌طور عام پذیرفته شده‌است.

احمد کسروی در ۵۵ سالگی به وسیله مخالفان تفکراتش در ساختمان کاخ دادگستری تهران ترور شد.

 از «نفس کشیدن» تا «سفر کردن» تا «مهرورزی» به آموزش نیاز دارد. بخشی از سلامت روحی و جسمی ما در گرو «تنفس صحیح» است. آیا باید در جوانی یا میان‌سالی یا حتی پیری، گذرمان به یوگا بیفتد تا بفهمیم تنفس انواعی دارد و شکل صحیح آن چگونه است و چقدر مهم است؟!

 به ما حتی نگاه کردن را نیاموختند. هیچ چیز به اندازۀ «نگاه» نیاز به آموزش و تربیت ندارد. کسی که بلد است چطور ببیند، در دنیایی دیگر زندگی می‌کند؛ دنیایی که بویی از آن به مشام بینندگان ناشی نرسیده است. هزار کیلومتر، از شهری به شهری دیگر می‌رویم و وقتی به خانه برمی‌گردیم، چند خط نمی‌توانیم دربارۀ آنچه دیده‌ایم بنویسیم. چرا؟ چون در واقع «ندیده‌ایم». همه چیز از جلو چشم ما گذشته است؛ مانند نسیمی که بر آهن وزیده است.

 جان راسکین، آموزگار بزرگ نگاه، در قرن نوزدهم می‌گفت: «اگر دست من بود، درس طراحی را در همۀ مدارس جهان اجباری می‌کردم تا بچه‌ها قبل از اینکه به نگاه‌های سرسری عادت کنند، درست نگاه کردن به اشیاء را بیاموزند.» می‌گفت: «کسی که به کلاس‌های طراحی می‌رود تا مجبور شود به طبیعت و پیرامون خود، بهتر و دقیق‌تر نگاه کند، هنرمندتر است از کسی که به طبیعت می‌رود تا در طراحی پیشرفت کند.»

 اگر در خانه یا مدرسه، یاد گرفته بودیم که چطور نگاه کنیم، چطور بشنویم و چطور بیندیشیم، انسانی دیگر بودیم. انسانی که نمی‌‌تواند از چشم و گوش و زبان خود درست استفاده کند، پا از غار بدویت بیرون نگذاشته است؛ اگرچه نقاشی‌های غارنشینان نشان می‌دهد که آنان با «نگاه» بیگانه نبودند.

 بسیارند پدرانی که نمی‌دانند اگر همۀ دنیا را برای دخترشان فراهم کنند، به اندازۀ یک‌بار در آغوش گرفتن او و بوسیدن روی او، به او آرامش و اعتماد به نفس نمی‌دهد.

 عجایب را در آسمان‌ها می‌جوییم، ولی یک‌بار به شاخۀ درختی که جلو خانۀ ما مظلومانه قد کشیده است، خیره نشده‌ایم. نگاه کردن، شنیدن، گفتن، نفس کشیدن، راه رفتن، خوابیدن، سفر کردن، بازی، تفریح، مهرورزی، عاشقی، زناشویی و اعتراض، بیشتر از املاء و انشاء نیاز به معلم و آموزش دارند. تربیت خودمان را آغاز کنیم

 کاش جامعه‌شناسان هم دربارۀ بلوغ عقلی دیررس در برخی جوامع بشری پیوسته هشدار می‌دادند و زنگ‌های خطر را به صدا درمی‌آوردند.

 بلوغ دیررس، یعنی آنچه را که در سی‌سالگی فهمیده‌ای باید در بیست‌سالگی می‌فهمیدی و آنچه در پنجاه‌سالگی آموختی باید در چهل‌سالگی می‌دانستی. گاهی دیر فهمیدن به اندازۀ نفهمیدن، زیان‌‌بار است. وقتی کار از کار گذشت، نه پشیمانی سودی دارد، نه آگاهی.

جامعه نیز مانند انسان، دوران بلوغ دارد. جامعه‌ای که دیرتر به بلوغ عقلی می‌رسد، آنچه را که مثلا باید در قرن بیستم میلادی می‌فهمید، در قرن بیست‌ویکم می‌فهمد. پس در قرن بیست‌ویکم چیزی را می‌فهمد که زمان آن گذشته است. بدین ترتیب، چیزی را که باید در قرن بیست‌ویکم بیاموزد و مربوط به همان قرن است، نمی‌آموزد و به قرنی دیگر وامی‌گذارد. این دومینوی تأخیر همین‌طور قرن‌های او را می‌‌بلعد و میان او و قافلۀ تمدن فاصله می‌اندازد.

بلوغ عقلی جامعه، نشانه‌هایی دارد که مهم‌ترین آنها، مسئولیت‌پذیری، توانایی در کار گروهی و فروتنی است:

 جامعۀ فروتن، بلندپروازی نمی‌کند، اگرچه به دوردست‌ها می‌نگرد؛ خیال‌اندیش نیست، اگرچه تخیلی قوی دارد؛ شعارهای خام نمی‌دهد، اگرچه از صدایی بلند در جهان علم و صنعت برخوردار است؛ به روی دیگران چنگ نمی‌اندازد، اگرچه دوست و دشمنش را می‌شناسد؛ به تجربه‌های جوامع دیگر ارج می‌نهد و چرخ را دوباره اختراع نمی‌کند، اگرچه آسیب‌ها را هم می‌شناسد.

توانایی در کار گروهی را هم باید در دوران کودکی آموخت که متأسفانه نظام آموزشی ما هیچ برنامه‌ای برای آن ندارد؛ بلکه پیوسته بر آتش تفکیک‌ها و تقسیم‌ آدم‌ها به بهانه‌های گونه‌گون می‌دمد.

دربارۀ مسئولیت‌ناپذیری ما ایرانیان نیز اگر شک دارید، این روزها سری به طبیعت بزنید. در ایام نوروز چند بار خواستم به توصیۀ حافظ عمل کنم و بر لب جویی بنشینم تا گذر عمر را ببینم؛ «کاین اشارت ز جهان گذران ما را بس.» اما هر بار که بر لب جویی نشستم، آنقدر زباله و بی‌مرامی و زخم ظلم و جفا بر تن طبیعت ‌‌دیدم که آه از نهادم برآمد. رفتار ما با طبیعت، گویاترین گواه بر مسئولیت‌ناپذیری ما است و مردمی که رفتارشان با طبیعت این است، سرنوشتشان نیز همین است

انسان‌های متوسط در سلام کردن عجله‌ای ندارند.

انسان‌های کوچک اما منتظرند دیگران به آن‌ها سلام کنند.

**

انسان‌های بزرگ اول فکر می کنند، بعد حرف می‌زنند.

انسان‌های متوسط اول حرف می‌زنند، بعد فکر می کنند.

انسان‌های کوچک اصلا فکر نمی‌کنند.

**

انسان‌های بزرگ بدی‌های دیگران را فراموش می کنند.

انسان‌های متوسط خوبی‌های دیگران را فراموش می کنند.

انسان‌های کوچک قبول ندارند که چیزی را فراموش می‌کنند.

**

انسان‌های بزرگ انتقادپذیرند.

انسان‌های متوسط انتقاد گریزند.

انسان‌های کوچک انتقاد ستیزند.

**

انسان‌های بزرگ اشتباهات خود را جبران می‌کنند.

انسان‌های متوسط اشتباهات خود را تکرار می‌کنند.

انسان‌های کوچک اصلا قبول ندارند که در زندگی اشتباه می‌کنند.

**

انسان‌های بزرگ به فکر حفظ جایگاه دیگران هستند.

انسان‌های متوسط فقط به فکر حفظ جایگاه خود هستند.

انسان‌های کوچک به فکر نابودی جایگاه دیگران هستند.

**

انسان‌های بزرگ به فکر جلب رضایت خداوند متعال هستند.

انسان‌های متوسط به فکر جلب رضایت مردم هستند.

انسان‌های کوچک آنقدر از خود راضی‌اند که هیچ کس از آن‌ها راضی نیست.

**

انسان‌های بزرگ خواسته‌های دیگران را تامین می‌کنند.

انسان‌های متوسط تقاضای تامین خواسته‌هایشان را توسط دیگران دارند.

انسان‌های کوچک خواسته‌هایشان را به دیگران تحمیل می کنند.

**

انسان‌های بزرگ برای احقاق حقوق دیگران می‌کوشند.

انسان‌های متوسط فقط برای اثبات حقوق خود تلاش می‌کنند.

انسان‌های کوچک اما انگار فقط در تضییع حقوق دیگران پافشاری می‌کنند.

**

انسان‌های بزرگ کارشان را خوب انجام می دهند، اگرچه تشویق نشوند.

انسان‌های متوسط به‌شرط تشویق، کارشان را خوب انجام می‌دهند.

انسان‌های کوچک اما تا تنبیه نشوند، کارشان را درست انجام نمی‌دهند.

**

انسان‌های بزرگ طبق برنامه عبادت می‌کنند.

انسان‌های متوسط بدون برنامه عبادت می‌کنند.

انسان‌های کوچک اصلا عبادت نمی‌کنند.

**

انسان‌های بزرگ انرژی فراوانی به شما می‌دهند.

انسان‌های متوسط نه انرژی می‌دهند و نه انرژی می‌گیرند.

انسان‌های کوچک اما انرژی فراوانی از شما می‌گیرند

دیوان طوطی همدانی چاپ انتشارات جمهوری 1394 

•مذهب سنتی به برخی اصول پایبند است؛ بعضی ارزشهای اخلاقی، حرمت جان و مال و ناموس مردمان؛ اما در مذهب ولایی همه این‌ها را می‌توان در عشق به رهبر فدا کرد.

•مذهب سنتی هم پایگاه رای حکومت بوده و هم محل عضوگیری نیروهای سرکوب ولایی (جمعی که شبیه یک فرقه شده‌اند).

 •اقشار مذهبی سنتی نیز دیگر حاضر نیستند «اقتصاد»شان را به «دین» حکومتی بفروشند.

•هر قدر مذهب سنتی رها شود، بیان خاص خودش را خواهد داشت؛ چه در شعائر مذهبی مثل نوحه‌های متفاوت و چه در اعتراضات اجتماعی. مثلا ابتکار فراخوان برای نماز جمعه مردمی.

 •یک جبهه جدید جلوی حکومت باز شده و حکومت را با همان زبان و ارزش‌های خودش مورد خطاب قرار می‌دهد. این هم در ساخت حکومت تاثیر می‌گذارد و هم موجب ریزش نیروی سرکوب می‌شود.

•سالهاست که کشاورزان اصفهان می‌گویند ما انقلاب کردیم، ما به جبهه رفتیم، ما خانواده شهید هستیم؛ چرا به اعتراضات ما رسیدگی نمی‌کنید. و بالاخره به خیابان می‌آیند. اما شاهد حکم قانون و فتوای شرع علیه‌شان هستند